بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند

این روزها یبشتر از همیشه حس می کنم دچار نوعی یکنواختی و رخوت شده ام. همه چیز به نوعی تکراری شده است. بیدار شدن٬ پیاده روی صبحگاهی٬ کار و شب همه دیدن چند قسمت از یک سریال و خواب. دنیای پیرامون هم دست کمی از اوضاع خودم ندارم٬ مضاف بر اینکه آشفتگی دوچندانش بیشتر بر آشفتگی درون می افزاید. دوران عجیبی است. نمی دانم که آیا این طبیعی است یا اینکه من دارم پیر می شوم! اسراییل به راحتی آب خوردن دارد در غزه آدم می کشد و انگاری جامعه جهانی در خلسه ای عمیق فرو رفته است. حتی اعتراض سازمان ملل هم راه به جایی نمی برد. انگاری در قرن بیست و یک هم مانند قرنها پیش قتل عام و نسل کشی عادی است و قانون جنگل حکفرما است. جنگ روسیه و اوکراین هم که بیشتر به یک جوک می ماند. جنگ سردی که سالها در سایه مانده بود این روزها خودش را به شکل جنگ اوکراین نشان داده است. فسادهای دولتی هم که از هر کشوری به شکلی نمایان شده است. دولت ایران که خود داستانی است. انگاری سفره ای است که هر کسی بخشی از آن را پاره پاره می کند. دیگر خبری از شراکت و نانی به سفره آوردنی که دور هم خورده شود نیست. این روزها به نظر می رسد هر کسی تنها به فکر این است که مبادا سهم او کمتر از کنار دستی باشد. انگاری دیگر اخلاق معنایی ندارد. با خودم می گویم شاید هیچ وقت وجود نداشته است٬ اما این روزها بیشتر به چشم می آید چرا که شبکه های اجتماعی کمتر کسی را در سایه نگه می دارند. آش شله قلمکاری است این روزها ... بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...